تو فکر کن اربعین هم کار جمهوری اسلامی و از برنامه‌های حکومتی است. چشمت کور. دنده‌هایت پودر. آنقدر قدرت داریم که ۲۰، ۳۰ میلیون آدم را با فریب و وسوسه و وام و بیمه و فلافل و کباب‌ترکی و آب و آب‌میوه و اسکان رایگان در چادرهای خاکی روی موکت‌هایی زهوار دررفته، با هوای پر از گردوغباری که همه‌ی جنبنده‌های خلقت ازش فراری‌اند، گرد هم آوریم و یک‌صدا باهم بر سر یزید فریاد بزنیم که: “اِنّک لَن تَخرِق‌َالارض و لَن تَبلغ‌الجِبال طولا.”
بگوییم که شما اگر حسین‌ع و فرزندان و یارانش را هزار مرتبه هم قطعه‌قطعه کنید و با اسب‌های تکنولوژی و تمدن‌تان از روی پیکرهای بی‌سرِ آنان به سوی کاخ‌های کوفه و شام‌تان یورتمه بروید؛
هر قطعه از پیکرِ آنان تبدیل به لشگری از زائران می‌شود که با لبیک‌هایشان، با اشک‌ها و سینه‌زنی‌هایشان، با مای بارِدهایشان، با تاول پاهایشان، کل ابهتِ فرهنگِ جهانیِ شما را به زیر می‌کشند. فرهنگ شامی که نهارِ بشریت را احاطه کرده است.
شما هم بروید یک سوره مثل عاشورا، نه؛ یک آیه مثل اباالفضلِ حسین‌ع بیاورید و یک دهمِ ملتِ اربعین را با تمام رسانه‌ها و قدرت‌های جهانی‌تان با هر ابزار و لذتِ وسوسه‌کننده‌ای که سراغ دارید، دور خودتان جمع کنید. آن وقت بیایید باهم درباره‌ی فرجامِ جهانی که در هالیوود تسخیرش کرده‌اید گفت‌وگو کنیم!
آری. این هنرِ فقط حسین‌ع و اباالفضلِ حسین‌ع است که چاله‌میدانی‌ترین آدم‌هایی را که هیچ‌کس نمی‌تواند بهشان تو بگوید، از وسطِ معرکه‌های گناه و مستی بیرون می‌کشد و با اعمال شاقه در سخت‌ترین سفرِ تاریخِ هستی، تا وسطِ بین‌الحرمین می‌کشاند.
این هنرِ حسین‌ع است؛ و آن‌ها که طعمِ اربعینِ حسین‌ع را نچشیده‌اند چه می‌دانند از معجزه‌ی خلقت؟
چه می‌دانند از برگِ برنده‌ای که خدا در آخرالزمان در مقابل ابلیس رو کرده است…
و آنان که نمی‌دانند آیا بهتر نیست سکوت کنند به امید روزی که بروند و بدانند “ماجرای اربعین” چیست؟
