انقلاب خمینی انقلابی حسینی است. که اگر نبود؛ ۴۴ سال یزیدترین حاکمان جهان در مقابلش قد علَم نمی‌کردند و برای براندازی‌اش دینار دینار لشگر شامی استخدام نمی‌کردند و امروز عکس رهبر جمهوری اسلامی را در کنار قرآنی که حسین ع به خاطرش فدا شد آتش نمی‌زدند. به سبکِ خودِ شما؛ آقای مداح! آقای مهلا! آقای عدالتخواه! شاعرِ آرمان‌واه! نویسنده‌ی خاطره‌راه! انقلابِ خمینی طرفدار جذب حداکثری است. برای همین است که در گذرِ زمان، بازرگانان انقلاب را که به هوای غنایم به انقلاب چسبیده‌اند از خود نرانده است. از خود نرانده و اجازه داده که امت، خود با رشد عقلی خود در طی این سالها بفهمند که هرکس که ریش داشت الزاما ریشه ندارد. که هرکس که عبایش شیک‌تر بود مرامِ اهل کسا را ندارد. نخاله‌هایی که حسین‌حسین می‌کنند و از کربلای حسین درس مذاکره می‌گیرند؛ حسن‌حسن می‌کنند و طرفدارِ تکرارِ جام زهرهای مداومِ تاریخ‌اند؛ علی‌علی می‌کنند و به خاطر حکمیتی که خود باعث و بانیِ آن‌اند علی را تکفیر می‌کنند. شما که در مکتب حسین ع ظرفیت روحیِ خود را آنقدر بالا برده‌اید که اکنون تحمل پسرِ شرابخوار و دختر نیمه‌لخت را هم در مجالس عزای حسین‌ع دارید، و حتی برای آمرزش خود به لاکِ سیاه ایشان متوسل می‌شوید؛ کمی دندان روی جگر بگذارید و بخاطر چند نخاله‌ی مسئول که امثال‌شان در حکومت علوی هم وجود داشت، انقلاب خمینی را با افاضات شاعرانه‌ی خود تکفیر نفرمایید! بالاخره اینها هم شبیه همان شرابخور‌ها و لاک‌سیاه‌دارها، قبلا معلوم نبوده توی دلِ صاحب‌مرده‌شان چه می‌گذرد! بعد از کسب قدرت معلوم شده که لامصب‌ها خرده شیشه داشته‌اند! اینها هم شعارشان حسین‌حسین بوده و با شعارهای رفع فقر و تدبیر و اسلام و عدالت و آرمان‌های والا از ملت دلبری کرده و مملکت را به این وضع کشانده‌اند. اندکی صبر کنید؛ و برای حسینی جلوه دادن خود، انقلاب خمینی را خارجیِ دین ننامید. که خمینی اگر نبود، و اگر خامنه‌ای پای آرمان‌های حسینی نایستاده بود، اکنون من و شما زیر علَم یزید داشتیم برای حسین ع سینه می‌زدیم و گریه می‌کردیم! سینه‌زدن و گریه‌کردنی که در آن هیچ نشانی از مطالبه‌ی عدالت و ایستادن پای ولایت و انتظارِ امامت قائم(عج) نیست و با هر فساد و گناه و ظلمی کنار می‌آید. و اصلا رازِ برنتافتن بی‌عدالتی و فسادِ برخی مسئولان در جامعه‌ی امروزِ ما انقلاب خمینی است. و جاهل است آنکس که عزاداری برای حسین‌ع پیش از اولین فریادِ خمینی بر سرِ ظلم و پس از آن را یکسان می‌داند. که خمینی بود که در عصرِ آخرالزمان، به اقتدای حسین‌ع فریاد زدن بر سرِ ظلم یزیدیان درون و بیرون را به ما آموخت.
